Η χθεσινή ήττα από τη Λίβερπουλ ήταν αναμενόμενη αλλά η εμφάνιση μας ήταν ενθαρρυντική και πρόσθεσε έναν τόνο αισιοδοξίας μαζί με τις τελευταίες δύο αγωνιστικές μετά από ένα άσχημο ξεκίνημα στο πρωτάθλημα. Παρόλο που η Λίβερπουλ αγωνίστηκε αρκετά επιθετικά πιέζοντας ψηλά και έχοντας πολύ καλούς επιθετικογενείς παίκτες και εμείς από την ανάποδη παρκάραμε το διώροφο πούλμαν όπως δήλωσε και ο Μόγιες, έναν τρόπο παιχνιδιού ο οποίος δεν έχει λειτουργήσει καλά φέτος, δυσκολεύτηκε αρκετά για να μας νικήσει.
Μετά τον σοβαρό τραυματισμό του ΜακΝερ στο γόνατο που θα του στερήσει το υπόλοιπο της χρονιάς ο Μόγιες αποφάσισε να βάλει τον Πίενααρ στην θέση του. Την θέση του Τζιλομποτζί όπως ήταν αναμενόμενο την πήρε ο Ο'Σέι. Ο Κίρκοφ κρίθηκε ανέτοιμος για αυτό το παιχνίδι, ο Μπορίνι δεν είναι ακόμα έτοιμος όπως λανθασμένα έγραψα στο ποστ μου μετά τον αγώνα με τη Χαλ και έτσι η 11άδα δεν άλλαξε. Ο Ντενάγιερ είχε πιάσει man-to-man τον Κουτίνιο και μόλις τραυματίστηκε ο Βραζιλιάνος έπαιζε πιο πίσω από τους Εντόνγκ και Πίενααρ. Ο Ανιτσέμπε είχε έρθει στα αριστερά και ήταν σε πιο οπισθοχωρημένο ρόλο από ότι τον έχουμε συνηθίσει με τον Γουότμορ να βρίσκεται απέναντι του.
Η Λίβερπουλ είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων, όπως ήταν λογικό, με τα ποσοστά της κατοχής της να φτάνουν κοντά στο 80 %. Παρόλα αυτά δεν μπορούσε να βγάλει κλασικές ευκαιρίες και απειλούσε κυρίως με μακρινά σουτ. Η αμυντική συνοχή, η αλληλοκάλυψη ήταν εξαιρετική και όπως ανέφερα προηγουμένως όταν παίζουμε τόσο αμυντικά δεν έχουμε συνηθίσει φέτος την ομάδα να αποδίδει τόσο καλά. Στο δεύτερο ημίχρονο η Λίβερπουλ αύξησε την πίεση της και μετά από ένα σουτ (ή μήπως σέντρα;) του Ορίγκι έγινε το 1-0. Για μένα ο Πίκφορντ είχε την ευθύνη, έπρεπε να αντιδράσει καλύτερα, δεν είχε επίσης και σωστή τοποθέτηση και ήταν κρίμα για τον ίδιο γιατί κατά τα άλλα είχε μία ακόμα πολύ καλή εμφάνιση. Μετά το πρώτο γκολ προσπαθήσαμε να αντιδράσουμε, δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε κάτι αξιόλογο και τελικά μετά από ένα λάθος του Εντόνγκ ήρθε το πέναλτυ από το οποίο σημειώθηκε το τελικό 2-0.
Ενδιαφέροντες ήταν οι κινήσεις του Μόγιες μόλις δεχθήκαμε το γκολ. Ο Κάζρι για ακόμη ένα παιχνίδι δεν έπαιξε και προτιμήθηκαν από τον πάγκο οι Γιανουζάι και Γκουτς. Ο Λάρσον έμεινε και αυτός στον πάγκο αλλά το καλό είναι ότι επέστρεψε. Μένει να δούμε σε τι κατάσταση είναι όμως γιατί από πέρσυ τον Δεκέμβρη έχει παίξει ελάχιστα ματς.
Πάντως ακόμα και σε έναν τέτοιο αγώνα φάνηκε η σημασία ενός επιθετικού με τα στοιχεία του Ανιτσέμπε. Εντύπωση προκαλεί το στατιστικό με τις 10 νικηφόρες μονομαχίες του στον άερα όταν ολόκληρη η Λίβερπουλ κέρδισε συνολικά 10! Βέβαια αυτό έχει να κάνει και με τον τρόπο παιχνιδιού των αντιπάλων μας αφού δεν χρησιμοποιούν πολύ μακρινές πάσες και σέντρες αλλά και πάλι δεν παύει να δείχνει τη διαφορά της ομάδας όταν έχει έναν target man στην 11άδα.
Ακολουθεί ο αγώνας με τη Λέστερ στην έδρα μας, με τις Αλεπούδες να μην είναι στο καλύτερο φεγγάρι τους. Δε νομίζω ότι θα αλλάξει πολλά πράγματα ο Μόγιες τώρα που έχουν βελτιωθεί οι εμφανίσεις μας με εξαίρεση ίσως τον Πίενααρ. Ο Τζιλομποτζί δεν θα μου έκανε εντύπωση επίσης αν έπαιρνε την θέση του Κονέ αντί του Ο'Σέι και από εκεί και πέρα περιμένω την υπόλοιπη 11άδα να μείνει η ίδια.
Μετά τον σοβαρό τραυματισμό του ΜακΝερ στο γόνατο που θα του στερήσει το υπόλοιπο της χρονιάς ο Μόγιες αποφάσισε να βάλει τον Πίενααρ στην θέση του. Την θέση του Τζιλομποτζί όπως ήταν αναμενόμενο την πήρε ο Ο'Σέι. Ο Κίρκοφ κρίθηκε ανέτοιμος για αυτό το παιχνίδι, ο Μπορίνι δεν είναι ακόμα έτοιμος όπως λανθασμένα έγραψα στο ποστ μου μετά τον αγώνα με τη Χαλ και έτσι η 11άδα δεν άλλαξε. Ο Ντενάγιερ είχε πιάσει man-to-man τον Κουτίνιο και μόλις τραυματίστηκε ο Βραζιλιάνος έπαιζε πιο πίσω από τους Εντόνγκ και Πίενααρ. Ο Ανιτσέμπε είχε έρθει στα αριστερά και ήταν σε πιο οπισθοχωρημένο ρόλο από ότι τον έχουμε συνηθίσει με τον Γουότμορ να βρίσκεται απέναντι του.
Η Λίβερπουλ είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων, όπως ήταν λογικό, με τα ποσοστά της κατοχής της να φτάνουν κοντά στο 80 %. Παρόλα αυτά δεν μπορούσε να βγάλει κλασικές ευκαιρίες και απειλούσε κυρίως με μακρινά σουτ. Η αμυντική συνοχή, η αλληλοκάλυψη ήταν εξαιρετική και όπως ανέφερα προηγουμένως όταν παίζουμε τόσο αμυντικά δεν έχουμε συνηθίσει φέτος την ομάδα να αποδίδει τόσο καλά. Στο δεύτερο ημίχρονο η Λίβερπουλ αύξησε την πίεση της και μετά από ένα σουτ (ή μήπως σέντρα;) του Ορίγκι έγινε το 1-0. Για μένα ο Πίκφορντ είχε την ευθύνη, έπρεπε να αντιδράσει καλύτερα, δεν είχε επίσης και σωστή τοποθέτηση και ήταν κρίμα για τον ίδιο γιατί κατά τα άλλα είχε μία ακόμα πολύ καλή εμφάνιση. Μετά το πρώτο γκολ προσπαθήσαμε να αντιδράσουμε, δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε κάτι αξιόλογο και τελικά μετά από ένα λάθος του Εντόνγκ ήρθε το πέναλτυ από το οποίο σημειώθηκε το τελικό 2-0.
Ενδιαφέροντες ήταν οι κινήσεις του Μόγιες μόλις δεχθήκαμε το γκολ. Ο Κάζρι για ακόμη ένα παιχνίδι δεν έπαιξε και προτιμήθηκαν από τον πάγκο οι Γιανουζάι και Γκουτς. Ο Λάρσον έμεινε και αυτός στον πάγκο αλλά το καλό είναι ότι επέστρεψε. Μένει να δούμε σε τι κατάσταση είναι όμως γιατί από πέρσυ τον Δεκέμβρη έχει παίξει ελάχιστα ματς.
Πάντως ακόμα και σε έναν τέτοιο αγώνα φάνηκε η σημασία ενός επιθετικού με τα στοιχεία του Ανιτσέμπε. Εντύπωση προκαλεί το στατιστικό με τις 10 νικηφόρες μονομαχίες του στον άερα όταν ολόκληρη η Λίβερπουλ κέρδισε συνολικά 10! Βέβαια αυτό έχει να κάνει και με τον τρόπο παιχνιδιού των αντιπάλων μας αφού δεν χρησιμοποιούν πολύ μακρινές πάσες και σέντρες αλλά και πάλι δεν παύει να δείχνει τη διαφορά της ομάδας όταν έχει έναν target man στην 11άδα.
Ακολουθεί ο αγώνας με τη Λέστερ στην έδρα μας, με τις Αλεπούδες να μην είναι στο καλύτερο φεγγάρι τους. Δε νομίζω ότι θα αλλάξει πολλά πράγματα ο Μόγιες τώρα που έχουν βελτιωθεί οι εμφανίσεις μας με εξαίρεση ίσως τον Πίενααρ. Ο Τζιλομποτζί δεν θα μου έκανε εντύπωση επίσης αν έπαιρνε την θέση του Κονέ αντί του Ο'Σέι και από εκεί και πέρα περιμένω την υπόλοιπη 11άδα να μείνει η ίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου